”Διψάμε για ουρανό”

Είναι κάποιες μέρες του χρόνου που όλα στο σχολείο μοιάζουν διαφορετικά. Οι διάδρομοι, οι ωχρωποί τοίχοι, οι πράσινες πόρτες, ο χώρος του θεάτρου, όλα δείχνουν αλλιώτικα, και τα πρόσωπα των ανθρώπων φωτίζονται. Δεν είναι μια συνηθισμένη χαρά, είναι μια λίγο πιό σπάνια, πιο άυλη λάμψη. Είναι η πνευματική εκείνη κατάσταση που μας βγάζει από το λήθαργο, που μας θυμίζει ότι είμαστε φτιαγμένοι από χώμα αλλά και πνοή, σάρκα και πνεύμα. Το βράδυ της 18ης μέρας του Ιουνίου 2018, ο προθάλαμος του θεάτρου ήταν γεμάτος ζωγραφιές, η σκηνή του θεάτρου ήταν γεμάτη από παιδιά, κι άλλα παιδιά γύρω από το πιάνο. Διαβάσαμε ποιήματα και παίξαμε μουσική επειδή έτσι απλά διψούσαμε για ουρανό, επειδή θέλαμε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, όπως γράφουν και οι ποιητές που αγαπήσαμε. Ναι, τους αγαπήσαμε τους ποιητές σε χρόνο αόριστο και παντοτινό, έτσι τους  αγάπησαν και τα παιδιά μας, κι άκουγες μικρά παιδιά εκείνο το βράδυ να διαβάζουν ποιήματα και να τραγουδούν με σοβαρότητα, με ομορφιά, με πάθος.

Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο έγιναν όλα για τη βραδιά αυτή. Τα παιδιά της Λέσχης των Ποιητών, τα παιδιά της χορωδίας, παιδιά που έπαιξαν μουσική.  Μαζί τους και οι καθηγητές και ο διευθυντής του σχολείου μας, που διάβασαν κι αυτοί ποιήματα, που αγκάλιασαν και βοήθησαν με κάθε τρόπο την εκδήλωση, όπως επίσης και αυτοί που μας έδωσαν χαρά με την παρουσία τους και μόνο. Επίσης οι προσκεκλημένες μας ποιήτριες, οι κυρίες Λένα Παππά και Εριέττη Μπορνάν και η Βικτωρία Ταγκούλη  που ερμήνευσε το τραγούδι της Σάρας Σεβλαίην,  λάμπρυναν ακόμα περισσότερο τη βραδιά αυτή.

”Ας μην το κρύβουμε λοιπόν, διψάμε για ουρανό…” Μίλτος Σαχτούρης